بسته به شدت علائم افسردگی را می‌توان به دسته‌هایی تقسیم کرد. برخی از افراد دوره‌های خفیف و موقتی را تجربه می‌کنند، در حالی که برخی دیگر دوره‌های افسردگی شدید و مداوم را تجربه می‌کنند.
دو نوع اصلی وجود دارد : اختلال افسردگی اساسی و اختلال افسردگی مداوم.
اختلال افسردگی اساسی
اختلال افسردگی اساسی (MDD) شکل شدیدتر افسردگی است. با احساس مداوم غم، ناامیدی و بی ارزشی مشخص می شود که به خودی خود از بین نمی‌روند.
برای تشخیص افسردگی بالینی، باید پنج یا بیشتر از علائم زیر را در یک دوره 2 هفته ای تجربه کنید:
- بیشتر روز احساس افسردگی می‌کند
- از دست دادن علاقه به بیشتر فعالیت‌های منظم
- کاهش یا افزایش وزن قابل توجه
- زیاد خوابیدن یا نخوابیدن
- کند شدن تفکر یا حرکت
- خستگی یا کم انرژی در اکثر روزها
- احساس بی ارزشی یا گناه
- از دست دادن تمرکز یا عدم تصمیم گیری
- افکار مکرر مرگ یا خودکشی
انواع مختلفی از اختلال افسردگی اساسی وجود دارد که انجمن روانپزشکی آمریکا از آنها به عنوان "مشخص کننده" یاد می‌کند:
- ویژگی‌های غیر معمول
- پریشانی مضطرب
- ویژگی‌های ترکیبی
- شروع حین زایمان، در دوران بارداری یا درست پس از زایمان
- الگوهای فصلی
- ویژگی‌های مالیخولیایی
- ویژگی‌های روان پریشی
- کاتاتونیا
- اختلال افسردگی مداوم
اختلال افسردگی مداوم (PDD) در گذشته به نام دیس تایمیا شناخته میشد. این یک نوع خفیف تر، اما مزمن، افسردگی است.
برای افراد مبتلا به PDD معمول است که:
- از دست دادن علاقه به فعالیت‌های عادی روزانه
- احساس ناامیدی
- عدم بهره وری
- عزت نفس پایینی دارند
افسردگی را می‌توان با موفقیت درمان کرد، اما مهم است که به برنامه درمانی خود پایبند باشید. زندگی با افسردگی می‌تواند دشوار باشد، اما درمان می‌تواند به بهبود کیفیت زندگی شما کمک کند. با متخصص مراقبت های بهداشتی خود در مورد گزینه‌های احتمالی صحبت کنید.
در ادامه پیشنهاد می‌شود بخش دوم این مقاله را از دست ندهید.